ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΟΣ ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΙΣ ΡΙΖΕΣ ΜΑΣ - ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΥΠΑΡΞΗ ΜΑΣ

 

  ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ  ΤΖΕΦΕΡΑΚΟΥ

H   ENNOIA  THΣ   Συγγένεια

Είναι δεσμός κοινής καταγωγής με τον οποίο ο νόμος συνδέει ορισμένα δικαιώματα και υποχρεώσεις (A.K. 1463, 1464). Η σ. είναι «εξ αίματος» ή «εξ αγχιστείας»: η πρώτη έχει ως έρεισμα την κοινότητα του αίματος και μπορεί να είναι «κατευθείαν γραμμήν»: όταν το ένα πρόσωπο προέρχεται βιολογικά από το άλλο (πατέρας - γιος - εγγονός) ή «εκ πλαγίου»: όταν δύο πρόσωπα, χωρίς να είναι μεταξύ τους συγγενή κατευθείαν γραμμή, κατάγονται από ένα και το αυτό πρόσωπο (π.χ. πρώτοι εξάδελφοι που τους συνδέει η καταγωγή από κοινό πάππο).

 Η αγχιστεία είναι δεσμός σ. με έρεισμα το γάμο, υπό την έννοια ότι οι συγγενείς εξ αίματος του ενός από τους συζύγους γίνονται συγγενείς και του άλλου συζύγου· κι αυτό όχι μόνο κατά τη διάρκεια του γάμου, αλλά και στην περίπτωση που ο γάμος θα είχε λυθεί ή θα είχε ακυρωθεί.

 Κάθε γέννηση αποτελεί ένα «βαθμό»· η σειρά των γεννήσεων αποτελεί τη «γραμμή». Ο βαθμός της σ. καθορίζεται ανάλογα με τον αριθμό γεννήσεων που μεσολαβούν (π.χ. πατέρας και γιος είναι συγγενείς κατευθείαν γραμμή πρώτου βαθμού· πρώτοι εξάδελφοι είναι συγγενείς εκ πλαγίου τετάρτου βαθμού).

Κατά τον ελληνικό A.K. (αρ. 1463) το εξώγαμο δεν θεωρείται καταρχήν ως εξ αίματος συγγενής προς τον πατέρα που το έχει αναγνωρίσει. Αλλά, κατ’ άλλη διάταξη του Κώδικα (αρ. 1359), υπάρχει σ. όσον αφορά τα κωλύματα γάμου μεταξύ του εξώγαμου και των καταγόμενων από αυτό, από το ένα μέρος και του πατέρα που έκανε την αναγνώριση και των συγγενών του εξ αίματος, από το άλλο.

Η σ. αποτελεί, γενικότερα, κώλυμα σύναψης γάμου μεταξύ συγγενών «εξ αίματος» ή «εξ αγχιστείας», κατευθείαν γραμμή οποιουδήποτε βαθμού.

Κώλυμα υπάρχει και μεταξύ συγγενών «εξ αίματος» του ενός συζύγου με συγγενείς «εξ αίματος» του άλλου συζύγου ως και στο δεύτερο βαθμό (γάμος).

Από το είδος και το βαθμό σ. δημιουργούνται, σύμφωνα με το νόμο, και ορισμένα δικαιώματα και υποχρεώσεις καθώς και ορισμένης συμπεριφοράς που στηρίζεται στον θεσμό της οικογένειας.

* * *

   Συγγενής

1. ο εξ αίματος ή εξ αγχιστείας δεσμός μεταξύ ατόμων.

2. κοινή προέλευση ή ομοιότητα ιδιοτήτων μεταξύ πραγμάτων ή καταστάσεων (α. «η συγγένεια τών δύο καλλιτεχνικών τάσεων είναι εμφανής» β. «ἡ πρὸς τὸ... ἱερὸν πῡρ συγγένεια [ παντὸς πυρός ]», Πλούτ.)

νεοελλ.

1. η κοινωνικά αναγνωρισμένη σχέση μεταξύ ατόμων που συνδέονται ή θεωρείται ότι συνδέονται βιολογικά ή στα οποία αποδίδεται δεσμός μέσω γάμου ή υιοθεσίας ή άλλης συναφούς, άτυπης ή θεσμοποιημένης πρακτικής

2. (νομ.) η μεταξύ προσώπων βιοτική σχέση η οποία δημιουργείται από το γεγονός τής καταγωγής όλων τους από ένα συγκεκριμένο πρόσωπο με αδιάσπαστη σειρά γεννήσεων

3. φρ. α) «σύστημα συγγένειας» — οι διάφοροι τρόποι διευθέτησης τών δεσμών αιματοσυγγένειας και αγχιστείας σε μια δεδομένη κοινωνία

β) «στοιχειώδεις δομές συγγένειας» — δομές συγγένειας στις οποίες υπάρχει ένας θετικός κανόνας για τον γάμο με άτομο που ανήκει σε μια συγκεκριμένη κατηγορία συγγενών, δομές που προσφέρουν ως αρχή μια περιορισμένη επιλογή συζύγου.

γ) «σύνθετες δομές συγγένειας» — δομές συγγένειας που έχουν αρνητικούς κανόνες γάμου οι οποίοι προσδιορίζουν ποια άτομα δεν μπορεί ένα δεδομένο άτομο να παντρευθεί

δ) «συγγένεια εξ αίματος» — συγγένεια που στηρίζεται στο γεγονός ότι ένα πρόσωπο γεννήθηκε άμεσα ή έμμεσα από ένα άλλο

ε) «συγγένεια εκ πλαγίου» ή «πλάγια συγγένεια» — συγγένεια που συνδέει πρόσωπα τα οποία είτε ανήκουν στην ίδια γενεά είτε σε διαφορετική, φθάνουν στο ίδιο πρόσωπο ως κοινό γεννήτορα τους

στ) «βαθμός συγγένειας» — ο αριθμός τών γεννήσεων που μεσολαβούν μεταξύ δύο ατόμων τα οποία συνδέονται με δεσμούς συγγένειας.

ζ) «συγγένεια εξ αγχιστείας» — συγγένεια που δεν στηρίζεται στο φαινόμενο τής βιολογικής μεταβίβασης τής ζωής, αλλά στον γάμο μεταξύ δύο προσώπων, συγγένεια που είναι ισόβια ακόμη και αν ο γάμος ο οποίος τή δημιουργεί διαλυθεί με οποιονδήποτε τρόπο

η) «θετή συγγένεια» — συγγένεια που δημιουργείται από νομική πράξη, όπως είναι η υιοθεσία

θ) «πνευματική συγγένεια» — συγγένεια που δημιουργείται, κατά το βάπτισμα, μεταξύ αναδόχου και αναδεκτού

ι) «ευθύγραμμη συγγένεια» — συγγένεια που συνδέει άτομα τα οποία κατάγονται το ένα από το άλλο βιολογικά ή σύμφωνα με άλλο κανόνα ο οποίος υποκαθιστά τη βιολογική σχέση, όπως είναι η υιοθεσία

ια) «πλασματική συγγένεια» — κοινωνικός δεσμός που επιδιώκει να αναπληρώσει την αιματοσυγγένεια

ιβ) «ορολογία συγγένειας» — το σύστημα τών ονομασιών που εφαρμόζεται σε κατηγορίες συγγενών που σχετίζονται η μία με την άλλη

αρχ.

1. κύρος, επιβολή που πηγάζει από την ιδιότητα ενός ατόμου να αποτελεί μέλος μιας οικογένειας («τοῡτο οὔτε συγγένεια οἵα τε ἐμποιεῑν οὕτω καλῶς οὔτε τιμαὶ οὔτε πλοῡτος», Πλάτ.)

2. (περιλπτ.) το σύνολο τών συγγενών ενός ατόμου, σόι («ἡ Περικλέους ὅλη οἰκία ἤ ἄλλη συγγένεια», Πλάτ.)

=====================================

 

1. Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΠΕΡΙΓΥΡΟΣ

1.1 Η οικογένεια - Η ελληνική οικογένεια

Στόχοι της νποενότητας αυτής είναι οι μαθητές:

• Να κατανοήσουν τη σημασία της οικογένειας και της συγγένειας.
• Να γνωρίσουν τη φυσιογνωμία της σύγχρονης ελληνικής οικογένειας (αγροτικής και αστικής),
• Να αντιληφθούν την αλλοίωση της παραδοσιακής ζωής στη χώρα μας και ιδιαίτερα στον αγροτικό χώρο.

Λέξεις - κλειδιά: οικογένεια, τύποι οικογένειας, ιστορική εξέλιξη, ελληνική οικογένεια, αγροτική οικογένεια, αστική οικογένεια, αλλοίωση παραδοσιακής ζωής, συγγένεια

Έννοια και τύποι της οικογένειας

Οικογένεια είναι το σύνολο των ανθρώπων που ζουν κάτω από την ίδια στέγη και συνδέονται μεταξύ τους με γάμο και συγγένεια.

Εικ. 1.1 Η οικογένεια είναι το πρώτο σχολείο της ζωής

Η οικογένεια είναι η πρώτη κοινωνική ομάδα που με τη διαδοχική διεύρυνσή της δημιούργησε την κοινωνία. O σχηματισμός της οικογένειας οφείλεται στην προσπάθεια του ανθρώπου να καλύψει τις βιολογικές και συναισθηματικές ανάγκες του.

Η οικογένεια αποτελεί το πρώτο σχολείο της ζωής. Μέσα σ' αυτήν ο άνθρωπος:

• ικανοποιεί τις βιολογικές και ψυχολογικές ανάγκες του
• αποκτά κοινωνικές αρετές (ειλικρίνεια, φιλοπατρία κ.ά.)
• διδάσκεται ηθικές αξίες
• διαμορφώνει και καλλιεργεί το χαρακτήρα του
• αποκτά γνώσεις και λύνει τις απορίες του.

Σκοπός της οικογένειας είναι η δημιουργία ενός υγιούς και ηθικού περιβάλλοντος, όπου θα ζήσουν ευτυχισμένα όλα τα μέλη της. Τα παιδιά θα αναπτυχθούν σωματικά και πνευματικά, θα καλλιεργηθούν ψυχικά, θα διαμορφώσουν προσωπικότητα και θα γίνουν ικανά να ενταχθούν στην ευρύτερη κοινωνία.

►►

Επομένως, η σωστή λειτουργία μιας κοινωνίας εξαρτάται από τη διατήρηση μιας σταθερής, ασφαλούς και ήρεμης οικογενειακής ζωής.

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΠΕΡΙΓΥΡΟΣ Στη σημερινή κοινωνία η οικογένεια διακρίνεται σε: Πυρηνική οικογένεια: αποτελεί την κύρια μορφή οικογένειας. Δημιουργείται με το γάμο και αποτελείται από τους συζύγους μόνο ή από τους συζύγους και τα παιδιά τους. Μονογονεϊκή οικογένεια: αποτελείται από ένα ή περισσότερα παιδιά και τον έναν γονέα. Σε αυτόν τον τύπο οικογένειας συμπεριλαμβάνονται και οι ανύπαντρες μητέρες με παιδιά. Oικογένεια χωρίς γάμο: αποτελείται από ζευγάρια που συζούν, με ή χωρίς παιδιά. Εκτεταμένη οικογένεια: αποτελείται από τρεις ή περισσότερες γενιές που ζουν στο ίδιο σπίτι (π.χ. παππούς-γιαγιά, γονείς, παιδιά). Εικ. 1.2 Η πυρηνική οικογένεια αποτελεί την κύρια μορφή οικογένειας Ιστορική αναδρομή του θεσμού Στην προϊστορική εποχή, πριν την εμφάνιση του αρότρου , ηγετική θέση στην οικογένεια είχε η γυναίκα (μητριαρχία). Η γυναίκα είχε την αποκλειστική μέριμνα στην αγωγή και στην ανατροφή των παιδιών και όλοι τη σέβονταν και την εκτιμούσαν. Την εποχή της μητριαρχίας τα παιδιά έπαιρναν το όνομα της μητέρας, ενώ η περιουσία περνούσε στις κόρες. Με την εμφάνιση του αρότρου η εξουσία περνά στον άνδρα (πατριαρχία), αφού η γυναίκα δεν έχει τη σωματική δύναμη για να οργώνει. Η γυναίκα θεωρείται κατώτερη, υποτάσσεται στις απαιτήσεις του άνδρα και περιορίζεται στις οικιακές εργασίες και στην ανατροφή των παιδιών. Στην αρχαία Ελλάδα επικρατούσε η πατριαρχική οικογένεια. Τη μεγάλη πατριαρχική οικογένεια αποτελούσαν οι γέροντες γονείς με τους στενούς συγγενείς, τους υπηρέτες και τους βοηθούς με τις οικογένειές τους. Αρχηγός και υπεύθυνος για την οργάνωση και τη διαχείριση του σπιτιού ήταν ο άνδρας. Η θέση της γυναίκας ποίκιλε ανάλογα με τον τόπο. Για παράδειγμα, στην αρχαία Αθήνα η γυναίκα ήταν όλη τη μέρα κλεισμένη στο σπίτι και ασχολούνταν με τις δουλειές του σπιτιού και την ανατροφή των παιδιών. Αντίθετα, στην αρχαία Σπάρτη η γυναίκα είχε απεριόριστη ελευθερία, τύγχανε του ίδιου σεβασμού με τον άνδρα, μορφωνόταν και είχε γνώμη για όλα τα θέματα. Στην Κρήτη και στην Κύπρο αρχηγός της οικογένειας ήταν η γυναίκα (μητριαρχία). Στη Ρωμαϊκή εποχή ο άνδρας ήταν αρχηγός της οικογένειας και είχε απόλυτη εξουσία πάνω στη γυναίκα και στα παιδιά του. O Χριστιανισμός διακήρυξε την αρχή της ισότητας μεταξύ όλων των ανθρώπων και έκανε τη γυναίκα ισότιμη με τον άνδρα. Δίδαξε την αγάπη, την αλληλοκατανόηση και το σεβασμό ανάμεσα στα μέλη της χριστιανικής οικογένειας.

1 Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΠΕΡΙΓΥΡΟΣ Εικ. 1.2 Η πυρηνική οικογένεια αποτελεί την κύρια μορφή οικογένειας Η βιομηχανική επανάσταση ώθησε τη γυναίκα να περάσει στον παραγωγικό χώρο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να καταρριφθεί ο παραδοσιακός ρόλος του άνδρα και ο ίδιος να συμμετάσχει ενεργά στις δουλειές του σπιτιού και στην ανατροφή των παιδιών. Σήμερα και οι δύο γονείς προσπαθούν να προσφέρουν την καλύτερη διαπαιδαγώγηση στα παιδιά τους, χωρίς να διαχωρίζονται οι ρόλοι. Χαρακτηριστικά της ελληνικής οικογένειας Η σημερινή ελληνική οικογένεια είναι κυρίως πυρηνικής μορφής (γονείς-παιδιά), ενώ τα ηλικιωμένα άτομα (παππούς, γιαγιά) απομακρύνονται όλο και περισσότερο από το ίδιο σπίτι. Αρχηγός της οικογένειας παύει να είναι ο πατέρας. Η γυναίκα θεωρείται ισότιμη με τον άνδρα και πολύτιμη σύντροφος που συμβάλλει στην ευημερία της οικογένειας. Η μητέρα δουλεύει όλο και πιο συχνά έξω από το σπίτι. O χρόνος παραμονής των μελών της σημερινής οικογένειας στο σπίτι έχει μειωθεί. Η μείωση αυτή οφείλεται στην επαγγελματική απασχόληση και των δύο γονιών, στους γρήγορους ρυθμούς της ζωής, στις πολλές εξωσχολικές δραστηριότητες των παιδιών, στη γρήγορη απομάκρυνση των παιδιών από το πατρικό τους σπίτι για σπουδές εκτός του τόπου κατοικίας τους ή για αναζήτηση εργασίας. Με την απασχόληση της μητέρας έξω από το σπίτι: Αυξήθηκε το οικογενειακό εισόδημα. O πατέρας αρχίζει να συμμετέχει όλο και περισσότερο στις δουλειές του σπιτιού και στην ανατροφή των παιδιών. Μειώθηκε ο αριθμός των παιδιών (υπογεννητικότητα), ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, το οποίο οφείλει να αντιμετωπίσει η πολιτεία. Μειώθηκε ο χρόνος που αφιερώνει η μητέρα στην ανατροφή των παιδιών. Oργανωμένες υπηρεσίες (παιδικοί σταθμοί, ολοήμερο σχολείο κ.ά.) ή πρόσωπα έξω από την οικογένεια (γιαγιάδες, συγγενικά ή μη πρόσωπα) βοηθούν στη φύλαξη των παιδιών. Αγροτική και αστική οικογένεια - αίτια σύγκλισης Τα χαρακτηριστικά που αναφέρθηκαν, εμφανίζονται τόσο στην αγροτική όσο και στην αστική οικογένεια. Αγροτική είναι η οικογένεια που ζει στην ύπαιθρο και ασχολείται κυρίως με τις αγροτικές εργασίες (γεωργία-κτηνοτροφία). Αστική είναι η οικογένεια που ζει στις πόλεις και ασχολείται με διά Η αλλοίωση του παραδοσιακού τρόπου ζωής της αγροτικής οικογένειας οφείλεται: στην πρόοδο της τεχνολογίας στα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας στη μείωση των αποστάσεων από τα αστικά κέντρα, η οποία οδήγησε την αγροτική οικογένεια να λειτουργεί περισσότερο ως καταναλωτική μονάδα παρά ως παραγωγική.

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΠΕΡΙΓΥΡΟΣ

φορα επαγγέλματα που δεν ανήκουν στον αγροτικό τομέα. Σιγά σιγά η αγροτική οικογένεια έχασε τον παραδοσιακό χαρακτήρα της, με αποτέλεσμα να μη διαφέρει σημαντικά από την αστική οικογένεια. Η ανάπτυξη της βιομηχανίας και η τεχνολογική πρόοδος που αντικατέστησε τα εργατικά χέρια με μηχανήματα, οδήγησαν στην έξοδο πολλών αγροτών από το γεωργικό επάγγελμα και τη στροφή τους σε άλλα επαγγέλματα.

Αγροτική είναι η οικογένεια που ζει στην ύπαιθρο και ασχολείται κυρίως με τις αγροτικές εργασίες (γεωργία-κτηνοτροφία). Αστική είναι η οικογένεια που ζει στις πόλεις και ασχολείται με διά

Η συγγένεια

Συγγένεια είναι ο κοινωνικός δεσμός που συνδέει τα μέλη της οικογένειας μεταξύ τους.

Υπάρχουν δύο βασικά είδη συγγένειας:

Η συγγένεια εξ αίματος: Δημιουργείται μέσα από τη βιολογική διαδικασία της γέννησης. Για παράδειγμα, γονείς και παιδιά, παππούδες και εγγόνια είναι συγγενείς εξ αίματος.

Η συγγένεια εξ αγχιστείας: Δημιουργείται μετά από το γάμο. Είναι η συγγένεια του ενός συζύγου με τους συγγενείς εξ αίματος του άλλου συζύγου. Για παράδειγμα, γαμπρός και πεθερά, πεθερός και νύφη είναι συγγενείς εξ αγχιστείας.

Εικ. 1.4 Η συγγένεια καλύπτει την ανάγκη του ανθρώπου
για αγάπη, συντροφικότητα, συμπαράσταση και επικοινωνία

Άλλες μορφές συγγένειας είναι η «νομική» συγγένεια (υιοθεσία) και η «πνευματική» συγγένεια του αναδόχου και του αναδεκτού.

Η συγγένεια παίζει πολύ σημαντικό ρόλο γιατί:

• Δημιουργεί το οικογενειακό δέντρο και γίνονται γνωστές οι οικογενειακές ρίζες.
• Δείχνει ποια είναι τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις μεταξύ των προσώπων αυτών.
• Καλύπτει την ανάγκη του ανθρώπου για αγάπη, συντροφικότητα, συμπαράσταση και επικοινωνία.
• Δυναμώνει τις αξίες του ανθρώπου και ενισχύει τη διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς και παράδοσης.

=============================================================

ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ (24-3-2014)

• 24-04-2014
• Categorized in: 2014, Πνευματικά Κείμενα

Ρένος Κωνσταντίνου, θεολόγος

1. Γενικά
Ο σεβασμός προς τον άνθρωπο εκδηλώνεται καταρχήν ως σεβασμός προς την ζωή του. Ο σεβασμός αυτός εκδηλώνεται με θετικό και αρνητικό τρόπο. Ο θετικός τρόπος αφορά ενέργειες που προστατεύουν και υπερασπίζονται τη ζωή. Ο αρνητικός τρόπος αφορά ενέργειες που αποτρέπουν ενδεχόμενη απειλή ή καταστροφή του. Ο άνθρωπος έχει έμφυτο σεβασμό προς τη ζωή και κινείται αυθόρμητα για τη προστασία της.
Δυστυχώς στις μέρες μας οι απειλές κατά της ανθρώπινης ζωής αυξήθηκαν (πόλεμοι, διαμάχες, φόνοι κ.α.). Ταυτόχρονα όμως αυξήθηκαν και οι κινήσεις για τη προστασία της. Όμως οι κινήσεις αυτές θεωρούν την ανθρώπινη ζωή ανεξάρτητα απο την πνευματική φύση και προοπτική του ανθρώπου. Και η θεώρηση αυτή δεν είναι ούτε χριστιανική,. αλλά ούτε και ανθρώπινη. Η αξία του ανθρώπου δεν περιορίζεται στη βιολογική του παρουσία, αλλά βρίσκεται στην προσωπικότητα του. Η αξία του ανθρώπου έγκειται στην «κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν» Θεού υπόσταση του.
2.  Έννοια και ιερότητα της ζωής.
Η ζωή δεν είναι κάτι που μπορεί να οριστεί, διότι δεν είναι κάτι που μπορεί να περιοριστεί. Η ζωή μπορεί να οριστεί σε αντιπαράθεση με το θάνατο: το τέλος της ζωής είναι ο θάνατος.
Για τους χριστιανούς η έννοια της ζωής κατέχει κεντρική θέση. Ο Θεός είναι ο δημιουργός της ζωής. Ο Χριστός είναι η φανέρωση της ζωής: «Εγώ ειμι η οδός και η αλήθεια και η ζωή» (Ιω. 14,6).
Η προέλευση της ζωής φανερώνει και την ιερότητα της. Και η αναγνώριση της ιερότητας της ζωής αποτελεί την προϋπόθεση για σεβασμό της. Χωρίς την αναγνώριση αυτή σεβασμός της καταντά μια συμβατική έννοια. Γι' αυτό και παρουσιάζεται το παράδοξο φαινόμενο του υπερβολικού ενδιαφέροντος για τα ζώα με παράλληλη περιφρόνηση του ανθρώπου.
3. Παραβίαση και περιφρόνηση της ζωής.
Α. Φόνος
Φόνος είναι η σκόπιμη θανάτωση του ανθρώπου με βίαιο τρόπο. Αποτελεί τη βασικότερη μορφή παραβίασης της ανθρώπινης ζωής. Ο φόνος απαγορεύεται τόσο στην Παλαιά Διαθήκη (8^η εντολή: «ου φονεύσεις»), όσο και στην Καινή Διαθήκη. Ο Χριστός θέλοντας να κόψει το κακό από τη ρίζα του, που είναι η οργή, καλεί τον άνθρωπο να μην οργίζεται εναντίον του συνανθρώπου του: « Εγω δε λέγω υμίν ότι πας ο οργιζόμενος τω αδελφώ αυτού εική ένοχος έσται τη κρίσει» (Ματθ. 5, 22).
Μια μορφή ακούσιου φόνου ή ακούσιας αυτοκτονίας είναι τα τροχαία ατυχήματα, τα οποία στοιχίζουν τη ζωή σε πολλούς ανθρώπους. Οφείλονται σε απροσεξία ή αδιαφορία.
Β. Αμβλώσεις
Άμβλωση είναι διακοπή της κύησης του εμβρύου με διάφορες μεθόδους. Η άποψη ότι η γυναίκα έχει τι δικαίωμα να αποφασίζει για το σώμα της και για το έμβρυο που κυοφορεί, είναι απαράδεκτη από κάθε άποψη. Το έμβρυο δεν αποτελεί ιδιοκτησία ούτε της γυναίκας, ούτε του άνδρα. Από την άλλη και οι κίνδυνοι από μια άμβλωση για τη ζωή της γυναίκας είναι μεγάλοι. Τέλος δεν είναι λογικό να χαρακτηρίζεται ως ανθρώπινο δικαίωμα, κάτι το οποίο συνεπάγεται στέρηση του δικαιώματος της ζωής μιας ανθρώπινης ύπαρξης που άρχισε να διαμορφώνεται. Η αδυναμία του εμβρύου να υπερασπιστεί τον εαυτό του δεν νομιμοποιεί την καταστροφή του.
Η Εκκλησία χαρακτήρισε εξαρχής την άμβλωση ως φόνο και την συνεργία σε αυτή ως συνεργία σε φόνο. Από την στιγμή της συλλήψεως υπάρχει μια νέα  ύπαρξη, ένας νέος άνθρωπος. Βέβαια το βρέφος δεν είναι τέλειος άνθρωπος, αλλά το ίδιο μπορεί να λεχθεί και για το αρτιγέννητο βρέφος. Για την Εκκλησία λοιπόν ο άνθρωπος από την στιγμή της σύλληψης του, εισέρχεται στη προοπτική της αιωνιότητας.
Δυστυχώς οι αμβλώσεις έχουν νομιμοποιηθεί σε πολλές χώρες του κόσμου και στην Κύπρο. Για να κατανοήσουμε το μέγεθος του εγκλήματος αναφέρουμε πως στην Ελλάδα γίνονται ετησίως περίπου 300.000 αμβλώσεις, ενώ στην Αμερική 1.600.000.
Σίγουρα υπάρχουν όμως και διλληματικές περιπτώσεις. Σε κάποια ακραία περίπτωση θα μπορούσε η διατήρηση της ζωής του εμβρύου να αποτελέσει θανάσιμο κίνδυνο για τη μητέρα. Μόνο η υπεύθυνη αντιμετώπιση ενός τα τέτοιου θέματος από τους γονείς, τους ιατρούς και τον Πνευματικό Ιερέα θα οδηγήσει σε διέξοδο. Επίσης προβάλλονται και διάφοροι κοινωνικοί, ψυχολογικοί, οικονομικοί και άλλοι λόγοι για τη διακοπή της κυήσεως, οι οποίοι όσο σοβαροί και αν είναι δεν μπορούν να θεωρηθούν ηθικά επαρκείς. Εδώ εντάσσονται και οι προληπτικοί λόγοι που ανακύπτουν από την εφαρμογή του προγεννητικού ελέγχου. Είναι απαράδεκτο όμως να θανατωθεί το έμβρυο επειδή διαπιστώθηκε κάποια ασθένεια ή σύνδρομο. Πολλές φορές γίνονται και λάθη. Επίσης σε οποιαδήποτε φάση της ζωής του ο άνθρωπος μπορεί να παρουσιάσει κάποια ασθένεια και μάλιστα σοβαρή και βασανιστική για τον ίδιο και τους δικούς του. Τι θα γίνει τότε; Επειδή ασθένησε σοβαρά κάποιος, σημαίνει ότι πρέπει να θανατωθεί;
Γ. Θανατική ποινή
Η θανατική ποινή επιβάλλεται σε ορισμένες χώρες σε βαριές μορφές εγκληματικών πράξεων. Στις μέρες μας αυξήθηκαν οι υποστηρικτές της, ιδιαίτερα όπου υπάρχει έξαρση της βίας. Παράλληλα όμως αυξήθηκαν και οι φωνές που ζητούν κατάργηση της.
Η θανατική ποινή είναι βάρβαρη, αφιλάνθρωπη και αντιχριστιανική, διότι: 1) στερεί από τον άνθρωπο το αναφαίρετο δικαίωμα της ζωής, 2) δεν επιδέχεται διαβάθμιση, ούτε επανορθώνεται σε περίπτωση δικαστικής πλάνης, 3) δεν αποδεικνύεται ότι λειτουργεί κατασταλτικά, 4) σύμφωνα με την χριστιανική διδασκαλία η επίγεια ζωή του ανθρώπου είναι αποτελεί ευκαιρία μετάνοιας και τελειώσεως. Με την διακοπή της διακόπτεται και οποιαδήποτε δυνατότητα προς την κατεύθυνση αυτή.
Το κράτος δεν έχει απόλυτη εξουσία στον άνθρωπο. Η πρόταση του χριστιανισμού είναι ότι η πρόληψη του εγκλήματος αποτελεί και την ορθότερη αντιμετώπιση του.  Η σωστή ανατροφή και ιδιαίτερα η χριστιανική, καλλιεργεί και εμφυτεύει στον άνθρωπο από την παιδική ηλικία το σεβασμό προς τον άλλο, την αγάπη και την ανοχή.
Δ. Βασανιστήρια
Αποτελούν μια ακόμη μορφή παραβίασης της ζωής. Η Εκκλησία τα απορρίπτει προβάλλοντας την ελευθερία του προσώπου. Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Ιδιαίτερα όταν ο σκοπός αυτός αποβλέπει στην επιβολή μιας θρησκευτικής, ιδεολογικής ή άλλης αρχής.
4. Επίλογος – Συμπέρασμα
Ο Θεός είναι ο δημιουργός της ζωής. Η προέλευση της ζωής φανερώνει και την ιερότητα της. Δυστυχώς σήμερα, είτε λόγω συμφερόντων, είτε για άλλους λόγους, η  ανθρώπινη ζωή περιφρονείται. Δεν νοείται κάποιος να ονομάζεται χριστιανός και να μην σέβεται τη ζωή, τόσο τη δική του, όσο και των συνανθρώπων του, ανεξαρτήτως φυλής, θρησκείας και ιδεολογίας. Ο Θεός είναι ο Κύριος της ζωής και του θανάτου. Πρέπει παράλληλα να τονίσουμε ότι η ζωή του ανθρώπου δεν ταυτίζεται με τη βιολογική παρουσία του, αλλά εκτείνεται στην αιωνιότητα. Υπάρχει και μετά θάνατον ζωή. Αυτό όμως δεν δικαιολογεί την αφαίρεση της ζωής από κάποιο άνθρωπο, ούτε περιφρόνηση της παρούσας ζωής, διότι και η παρούσα ζωή έχει αξία κατά τη χριστιανική διδασκαλία. Αποτελεί ουσιαστικά το προστάδιο της αιωνιότητας.
==================================================

τάρτη, 22 Ιουλίου 2009

Βέιλ Σιμόν

Στη Γαλλία γιορτάζουν τα εκατό χρόνια από τη γέννηση μιας ξεχωριστής φιλοσόφου, της Σιμόν Βέιλ(1909-1943). Πρόκειται για μία άγνωστη διανοούμενη εκτός Γαλλίας, που είχε ιδιαίτερη σχέση με τη φιλοσοφία και τη ζωή, καθώς ήταν και χριστιανή και μαρξίστρια, αλλά πέθανε νωρίς, μόλις τα 33 της χρόνια, το 1943, κάνοντας ουσιαστικά απεργία πείνας σε ένδειξη συμπαράστασης στους Γάλλους που λιμοκτονούσαν λόγω του πολέμου. Η Βέιλ σταμάτησε την από καθέδρας διδασκαλία της και πήγε δύο χρόνια (1934-35) ως απλή εργάτρια στα μεγάλα εργοστάσια(Ρενώ) για να γνωρίσει στο πετσί της την κατάσταση της εργατικής τάξης(συνδυασμός της κουλτούρας της εργατικής τάξης και της φιλοσοφίας). Ακολούθησε η συμμετοχή της στις διεθνείς ταξιαρχίες στον ισπανικό εμφύλιο το 1936. Το 1941 θα εργαστεί στους αγρούς, ενώ το 1942 θα εγκαταλείψει τη Γαλλία και θα πάει στη Νέα Υόρκη και ακολούθως στο Λονδίνο, όπου θα γίνει συναγωνίστρια του στρατηγού ντε Γκωλ. Για την Βέιλ, ο σεβασμός προς τον άλλον, προς τον άνθρωπο είναι η μόνη υποχρέωση. Κι αυτή πληρούται όταν ο σεβασμός είναι πραγματικός και όχι υπερβατικός. Και ο πραγματικός σεβασμός είναι αυτός που καλύπτει τις γήινες ανάγκες του ανθρώπου, που είναι φυσικές(τροφή, στέγη, ζεστασιά κ.ά.) αλλά κυρίως αυτός που ικανοποιεί τις ανάγκες για τη ζωή της ψυχής. Η συνονόματή της, η Σιμόν ντε Μπωβουάρ την άκουγε να λέει στους διαδρόμους της Σορβόνης, πως «Ένα μόνο πράγμα αξίζει σήμερα στον κόσμο, η επανάσταση που θα δώσει τροφή σ’ όλο τον κόσμο». Αλλά είπαμε, αυτός ο «σεβασμός», αυτή η επανάσταση δεν είναι ολοκληρωμένη, αν δεν συνοδεύεται από ένα νόημα, που θα τρέφει και την ψυχή.
Στο βιβλίο της «το ρίζωμα» η Σιμόν Βέιλ(L’ enracinement, folio essays, Gallimard, 1949) επισημαίνει πως «το ρίζωμα» είναι η πιο σπουδαία και η πιο παραγνωρισμένη ανάγκη της ανθρώπινης ψυχής. Μία ανθρώπινη ύπαρξη έχει μία ρίζα από την πραγματική, ενεργητική και φυσική συμμετοχή της στην ύπαρξη μιας συλλογικότητας, που κρατάει ζωντανούς κάποιους θησαυρούς του παρελθόντος και κάποια προαισθήματα του μέλλοντος. Η φυσική συμμετοχή σημαίνει αυτόματα τον τόπο, τη γέννηση, το επάγγελμα, το ανθρώπινο περιβάλλον. Αλλά κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη από ποικίλες ρίζες, όπως η ηθική, η πνευματική και διανοητική ζωή, διαμέσου των πεδίων των οποίων είναι φυσικό μέρος. Στο πρώτο μέρος του βιβλίου(«οι ανάγκες της ψυχής») η Σιμόν Βέιλ σημειώνει ότι η υποχρέωση (obligation) κατισχύει του δικαίου. Διότι ένα δικαίωμα δεν είναι αφ’ εαυτού του αποτελεσματικό, αλλά από την υποχρέωση στην οποία αντιστοιχεί. Η πραγματική πλήρωση ενός δικαιώματος δεν προκύπτει από εκείνον που το κατέχει, αλλά από όλους εκείνους τους ανθρώπους που αναγνωρίζουν ότι είναι υποχρεωμένοι κατά ένα τρόπο σχετικά μ’ αυτό. Η υποχρέωση συνεπώς είναι αποτελεσματική όταν αναγνωρίζεται. Το ίδιο και το δικαίωμα, δεν είναι τίποτα όταν δεν αναγνωρίζεται. Μόνο η υποχρέωση συνδέει τις ανθρώπινες υπάρξεις. Το γεγονός ότι η ανθρώπινη ύπαρξη έχει έναν αιώνιο προορισμό(πίστη), επιβάλλει μία και μόνο υποχρέωση, αυτή του «σεβασμού». Η υποχρέωση δεν επιτελείται παρά εάν είναι πραγματικά εκφρασμένη μ’ έναν τρόπο πραγματικό κι όχι φανταστικό. Επιτελείται δηλαδή μέσω των επίγειων αναγκών του ανθρώπου. Παραδείγματα: Οι Αιγύπτιοι σκέφτονταν ότι μία ψυχή δεν μπορεί να δικαιωθεί μετά θάνατον εάν δεν μπορεί να πει: «Δεν άφησα κανέναν να υποφέρει από πείνα». Το ίδιο ισχύει και για τους χριστιανούς. Οι ανάγκες που όταν δεν ικανοποιούνται αναλογούν σε «θάνατο», χωρίζονται σε φυσικές όπως η πείνα, η προστασία από τη βία, η κατοικία, η ένδυση, η ζεστασιά, η υγιεινή και η φροντίδα σε περίπτωση ασθένειας. Και σε ανάγκες της «ηθικής ζωής», που αφορούν την «τροφή της ψυχής», όπως ο σεβασμός σε μία συλλογικότητα, την πατρίδα, την οικογένεια κ.ά.
Ένα σακί σιτάρι μπορεί να αντικατασταθεί από ένα σακί σιτάρι, αλλά η τροφή που προσφέρει μία συλλογικότητα στην ψυχή των μελών της, δεν έχει ισοδύναμο μέσα στο σύμπαν ολόκληρο. Δεν πρέπει να συγχέουμε τις ανάγκες της ψυχής με τις επιθυμίες, τα καπρίτσια, τις φαντασιώσεις, τα βίτσια. Ο άνθρωπος δεν έχει ανάγκη το ρύζι ή τις πατάτες αλλά την τροφή. Ομοίως δεν έχει ανάγκη το κάρβουνο ή το ξύλο αλλά τη ζεστασιά(ή τη δροσιά, την εργασία και την ανάπαυση). Γι’ αυτό πρέπει να αναγνωρίζουμε τις διαφορετικές ικανοποιήσεις των αναγκών της ψυχής, που είναι ισοδύναμες και απαντούν στις ίδιες ανάγκες. Μία άλλη ανάγκη της ψυχής είναι η ελευθερία επιλογής. Η κοινή ζωή περιορίζει τις επιλογές. Η υποταγή στους κανόνες αλλά και η υποταγή σε ανθρώπινες υπάρξεις, θεωρούμενες ηγετικές είναι μία ακόμα ανάγκη. Ακόμη, η πρωτοβουλία και η υπευθυνότητα, το να αισθάνεται κανείς χρήσιμος και συγχρόνως απαραίτητος είναι ζωτικές ανάγκες της ανθρώπινης ψυχής. Το παράδειγμα της πλήρους στέρησης των αναγκών αυτών είναι ο Άνεργος, ακόμα και αν βοηθούμενος έχει να φάει, να έχει στέγη και να ντυθεί(κανείς δεν μπορεί να δημιουργεί το φόβο της ανεργίας σε κανέναν). Η ισότητα, επίσης, είναι ζωτική ανάγκη και συνίσταται στο σεβασμό και στην πραγματική δημόσια αναγνώριση, εκφραζόμενη μέσω των θεσμών και των ηθών. Απαιτείται μια ορισμένη ισορροπία μεταξύ ισότητας και ανισότητας. Αλλά σε κάθε περίπτωση ο καθένας πρέπει να είναι ίσος με κάθε άλλον στην ελπίδα τόσο τη δική του όσο και τον παιδιών του. Παράδειγμα: Στο μέτρο που είναι πραγματικά δυνατό για ένα παιδί, γιο ενός εργάτη γης, να γίνει μια μέρα υπουργός, το ίδιο και ο γιος του υπουργού μπορεί να γίνει μια μέρα εργάτης γης.
Σε ό,τι αφορά στη συλλογικότητα, αυτή εισχωρεί ήδη στο μέλλον και συντηρείται όχι μόνο από τους ζωντανούς αλλά και από τα παιδιά που θα έρθουν στον κόσμο στους αιώνες που έρχονται. Η συλλογικότητα έχει τις ρίζες της στο παρελθόν και συνιστά το μοναδικό όργανο διατήρησης των πνευματικών θησαυρών που συγκέντρωσαν οι νεκροί μας, το μοναδικό όργανο της μεταβίβασης-παράδοσης μέσω του οποίου οι νεκροί μπορούν να μιλήσουν στους ζωντανούς. Είναι το μοναδικό εγκόσμιο πράγμα που αποτελεί έναν άμεσο σύνδεσμο με τον αιώνιο προορισμό του ανθρώπου. Γι’ αυτό η υποχρέωση απέναντι σε μία συλλογικότητα μπορεί να συναρτάται με την ολοκληρωτική θυσία. Όμως μερικές συλλογικότητες αντί να προσφέρουν τροφή, κανιβαλίζουν τις ψυχές. Εδώ έχουμε μία «κοινωνική ασθένεια»(σ.σ. υπαινίσσεται τους ναζί), και η πρώτη υποχρέωση είναι να επιχειρήσουμε τη θεραπεία της, ίσως και χειρουργικά. Τέλος υπάρχουν νεκρές συλλογικότητες, που χωρίς να καταβροχθίζουν ψυχές, δεν προσφέρουν τίποτα. Αυτές οφείλουμε να τις αναζωογονήσουμε, ξαναζωντανεύοντας τις ρίζες. Προσοχή, όμως, στο Χρήμα, γιατί καταστρέφει τις ρίζες παντού όπου εισχωρεί, αντικαθιστώντας όλα τα κίνητρα με την επιθυμία του «νικάν»(gagner). Επίσης, η αγάπη για το παρελθόν, την παράδοση θεωρείται πολλές φορές αντιδραστική. Η παράδοση, όμως, δεν είναι αντιδραστική αφ’ εαυτής. Εξάλλου η επανάσταση βασίζει όλο το σφρίγος της στην παράδοση. Μάλιστα, κάθε πολιτικός, δικαιοδοτικός και τεχνικός νεωτερισμός οφείλει να επιτρέπει στους ανθρώπους να ξαναβρούν τις ρίζες τους. Γι’ αυτό η καταστροφή του παρελθόντος είναι ίσως το πιο μεγάλο έγκλημα. Γι’ αυτό σήμερα η δηλητηρίαση της κοινωνίας έχει φθάσει μέχρι τη διαφθορά της δυστυχίας! Τελικά, το ξερίζωμα γεννά την ειδωλολατρία. Ή αλλιώς, το ξερίζωμα είναι μακράν η πιο επικίνδυνη ασθένεια των ανθρώπινων κοινωνιών. Οι ξεριζωμένες ψυχές περιπίπτουν σε μαρασμό που μοιάζει με θάνατο, άλλοτε μέσω του λήθαργου και άλλοτε της βίας, όπως συνέβη με τους σκλάβους της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η έννοια του ξεριζώματος της Βέιλ παραπέμπει στην έννοια της αλλοτρίωσης και της ξένωσης, αλλά εκείνο που αξίζει πάνω απ’ όλα είναι ο πρωτότυπος και ιδιότυπος τρόπος σκέψης της.

=============================================

Σταυρούλα Φωτιάδου

Μάθε να κερδίζεις το σεβασμό των γύρω σου

Μια από τις σημαντικότερες αρετές που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος είναι να δείχνει σεβασμό σε ό,τι κινείται ή είναι στάσιμο γύρω του, πίσω του, απέναντι του, στην άλλη άκρη του κόσμου.
Κάθε πολιτισμένος άνθρωπος οφείλει να σέβεται κι έχει το δικαίωμα να σέβονται και τον ίδιο. Η σχέση αυτή είναι λίγο-πολύ αμφίδρομη. Όταν κάποιος δείχνει σεβασμό ανταμείβεται με το να τον εισπράττει κιόλας.
Δυστυχώς όχι πάντα και τα παραδείγματα σ’ αυτή την περίπτωση δεν είναι και λίγα. Μεγάλο κεφάλαιο.
Σε περασμένα χρόνια ο σεβασμός ήταν ταυτόσημος με το φόβο. Με σέβεσαι; Άρα με φοβάσαι κιόλας.
Τρανταχτό παράδειγμα; Σκεφτείτε τη θρυλική φράση της γαμήλιας λειτουργίας. «Η δε γυνή ίνα φοβήται τον άνδρα». Ο σεβασμός που ζητείται εκφράζεται με το ρήμα «φοβούμαι».
Ναι, η σημασία της φράσης είναι άλλη αλλά όταν εκφράζεται με ρήμα που έχει ρίζα το φόβο, αναρωτηθείτε πόσοι μπορούν να τα διαχωρίσουν. Ειδικά στα χρόνια εκείνα. Τότε που όσο πιο πολύ φοβόσουν κάποιον ή όσο πιο πολύ τον υπηρετούσες και δεν του έφερνες αντιρρήσεις τόσο περισσότερο, υποτίθεται, πως τον σεβόσουν.
Αυτά όμως συνέβαιναν τότε. Τώρα;
Ο σεβασμός είναι μια αρετή που κερδίζεται, κατακτάται. Κάθε κίνηση μας μικρή και μεγάλη μετράει στην απόκτησή του. Δε χωράει στρατηγικές και σχέδια. Δεν μπορείς, δηλαδή, να ξυπνήσεις μια ωραία πρωία και να πεις «Τι έχω να κάνω σήμερα; Α! Να κάνω δυο καλές πράξεις για να κερδίσω το σεβασμό του γείτονα.» ή «Αν για τρεις μήνες δε μαλώσω το παιδί μου και του κάνω όλα τα χατίρια, σίγουρα θα με σέβεται πιο πολύ.»
Σεβασμό μας διδάσκουν οι άνθρωποι που μας μεγαλώνουν, οι δάσκαλοί μας, οι άνθρωποι του κοντινού μας περιβάλλοντος είτε είναι φίλοι είτε όχι. Σεβασμό, ακόμη, διδασκόμαστε κι από αγνώστους, από ανθρώπους που μας εμπνέουν, που θαυμάζουμε, που έχουμε ως πρότυπα.
Νομίζω ότι δεν χρειάζονται πολλά για να κερδίσει κανείς σεβασμό. Τα πράγματα είναι τόσο απλά για μια έννοια τόσο βαριά.
Τι έχουν, λοιπόν, οι άνθρωποι που σέβεσαι; Τα ίδια πρέπει να έχεις κι εσύ για ν’ απολαμβάνεις ανάλογες συμπεριφορές.
Πρώτο, βασικότερο και κύριο, έχουν αγάπη για τα πάντα γύρω τους. Που σημαίνει ότι δε δείχνουν κακία, ζήλια, φθόνο, μίσος. Όταν συμπεριφέρεσαι με αγάπη σ’ έναν άνθρωπο, μαλακώνεις την ψυχή του, όταν αγαπάς ένα φυτό το βλέπεις ν’ ανθίζει. Η αγάπη, λοιπόν, είναι το μεγαλύτερο βήμα για να φτάσει κανείς στο σεβασμό.
Η γνώση, επίσης, είναι σπουδαία. Το να έχεις γνώσεις και να θέλεις να τις μοιραστείς για να βοηθήσεις όποιον μπορείς, για να του μάθεις, να τον εξελίξεις.
Κερδίζεις τον σεβασμό των γύρω σου όταν έχεις θετική σκέψη και καλή διάθεση. Έχετε δει κανέναν μίζερο και κακοπροαίρετο να δέχεται σεβασμό; Όχι.
Σεβασμό κερδίζουν κι οι δυνατοί άνθρωποί. Όχι οι δυνατοί σε μυϊκή δύναμη, οι δυνατοί σε ψυχική δύναμη. Αυτοί που έχουν κότσια και προχωρούν στηριζόμενοι στα δικά τους πόδια.
Η ευγένεια κι η υπομονή, επιπλέον, τονώνουν το σεβασμό.
Όταν φέρεσαι και συμπεριφέρεσαι με ευγένεια και δείχνεις υπομονή, γίνεται αυτό που πολύ εύστοχα λέμε «τον σκλαβώνεις τον άλλο». Και φυσικά, δείχνοντας ανοχή κι αποδοχή σε οποιαδήποτε διαφορετικότητα του άλλου.
Όλα αυτά ξέρετε πώς συνοψίζονται απλά;
Σεβασμό κερδίζουν οι καθαροί άνθρωποι, και δεν εννοώ αυτούς που δεν βρωμάνε, αλλά τους αληθινούς ανθρώπους. Αυτοί που δεν έχουν ούτε να κρύψουν ούτε να κρυφτούν από τίποτα.
Αυτοί που κάνουν το καλό και το ρίχνουν στο γιαλό.

============================================

από Διαμάντω Μπουρνά

11:30, 20 Αυγ 2012

Αναρτήθηκε στην κατηγορία: ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Τελευταία τροποποίηση: 19 Αυγούστου, 2012 22:42

Η οικογένεια αποτελεί τον πιο ισχυρό θεσμό της ελληνικής κοινωνίας. Για χρόνια αυτή η θεωρία αποτελούσε ένα παραδοσιακό κλισέ, που μεταφερόταν απο γενιά σε γενιά, προκειμένου οι νεότεροι να πιστέψουν σε αυτήν και να προστατέψουν την ιδέα.

Η ελληνική κοινωνία δεν απογαλακτίστηκε ποτέ από την οικογενειακή εστία, ακόμα και τις εποχές του άκρατου καταναλωτισμού και ευδαιμονισμού. Προσπάθησε να πάρει πιο μοντέρνες και απελευθερωμένες μορφές,  στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών προτύπων, αλλά η αλήθεια είναι, ότι δεν τα κατάφερε. Μιμήθηκε μεν, αλλά δεν μπόρεσε να μπει σε αυθεντικές βορειοευρωπαϊκές κυρίως δομές , γιατί οι δεσμοί αίματος στη χώρα έιναι πιο ισχυροί από εκείνους της υπόλοιπης Ευρώπης.

Πιθανόν να ήταν μια καταπιεστική οικογένεια, που δεν έδινε περιθώρια πρωτοβουλίας και ανεξαρτησίας στα νεώτερα μέλη της. Πιθανόν επίσης να κινείτο με συντηρητισμό και παλιομοδίτικες απόψεις. Πιθανόν ακόμα οι πατριάρχες της οικογένειας να ήθελαν τα πάντα υπό έλεγχο. Σαφώς με το πέρασμα του χρόνου ελαστικοποιήθηκαν και οι σχέσεις. Με την εξέλιξη της κοινωνίας εξελίχθηκε και η οικογένεια,  αλλά πάντα τελικά σε αυτη τη χώρα ήταν και είναι ο θεμέλιος λίθος.

 Σήμερα αυτό πλέον αποτελεί παραδοχή και όχι κλισέ. Οι οικογένειες είναι εκείνες, που δεν έχουν επιτρέψει στην κοινωνία να καταρρεύσει τελείως. Που μπορούν να κρατάνε ανθρώπους όρθιους πάνω σε κινούμενη άμμο. Η δύναμη της ομάδας είναι σαφώς μεγαλύτερη από εκείνη της μονάδας.

Η αλληλοβοήθεια, η συμπαράσταση ψυχολογική και οικονομική, η στήριξη και όλα εκείνα, που μια οικογένεια μπορεί να προσφέρει στο άτομο, κρατάνε ακόμα την κοινωνική συνοχή και έχουν αποφευχθεί καταστάσεις απόλυτου πανικού μπροστά στο οικονομικό τέρας της κρίσης.
Ακούγεται ηθικοπλαστικό αλλά μάλλον είναι αλήθεια, όσο ακόμα αντέξει η ελληνική οικογένεια έχει ελπίδες να αντέξει και η ελληνική κοινωνία.

Διαβάστε περισσότερες ειδήσεις για: , Ελλάδα, κοινωνία, κρίση, οικογένεια, στήριξη

============================================



Τελευταία 7:22 μμ 530 δις ευρώ σε έναν μήνα κέρδισε η Γερμανία από την κρίση του ευρώ! Ευρώπη: «οικογένεια» ή εταιρεία; Όταν ξεκίνησε η δημιουργία της ευρωπαϊκής ένωσης μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, σκοπό είχε μία πολιτική ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Αυτή θα περιελάμβανε μία ένωση βασισμένη στην κοινή ιστορική κληρονομιά, στον πολιτισμό, στην κληρονομιά της ρωμαϊκής διοίκησης, στον χριστιανισμό και τελευταία στην οικονομία. Θα υπήρχε μία πολιτική ένωση των ευρωπαίων εθνών. Κάποια στιγ...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.logiosermis.net/2015/07/blog-post_86.html#.Va9Zv_kaufg

Τελευταία 7:22 μμ 530 δις ευρώ σε έναν μήνα κέρδισε η Γερμανία από την κρίση του ευρώ! Ευρώπη: «οικογένεια» ή εταιρεία; Όταν ξεκίνησε η δημιουργία της ευρωπαϊκής ένωσης μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, σκοπό είχε μία πολιτική ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Αυτή θα περιελάμβανε μία ένωση βασισμένη στην κοινή ιστορική κληρονομιά, στον πολιτισμό, στην κληρονομιά της ρωμαϊκής διοίκησης, στον χριστιανισμό και τελευταία στην οικονομία. Θα υπήρχε μία πολιτική ένωση των ευρωπαίων εθνών. Κάποια στιγ...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.logiosermis.net/2015/07/blog-post_86.html#.Va9Zv_kaufg

==============================================