ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΒΙΟΧΩΡΟΧΡΟΝΙΚΑ ΔΡΩΜΕΝΑ

--------------------------------------------------------

===============================

Η ζωή περνά και χάνεται...

 [Μούγραψε χτες η Ευτυχία που είναι γιατρός αλλά και φίλη:
"όταν πάτε να ξαναδείτε τον πατέρα σας...‏
αν θέλετε πιάστε του το χέρι και πείτε του πόσο τον αγαπάτε και πόσο χαίρεστε και τον ευχαριστείτε που είναι πατέρας σας.
Ειναι σε καταστολή ,αφού ειναι διασωληνωμένος, μα πιστέψτε με σας ακούει. Οπως και να εξελιχθεί η κατάσταση τελικά, είτε επανέλθει είτε φύγει για να ξεκουραστεί, νομίζω αυτο θα είναι ο,τι καλύτερο δώρο μπορείτε να του κάνετε..."

Eτσι κι έκαμα.
Και μόλις έσκυψα και ψέλισσα δύο λόγια, ήταν αρκετά.
Ανοιξε τα μάτια του που ήταν κλειστά βδομάδες τώρα και μου είπε δυνατά. "Πάρτα όλα τα σωληνάκια απο δω. Αρκετά πολέμησα. Αφήνω στο πόδι μου εσένα τώρα..."
Την άλλη μέρα είχε φύγει. Χωρίς σωληνάκια, ορούς και οξυγόνα. Ομορφος όπως ήταν πάντα!]Έτσι γίνεται - όσο και να μην το θέλεις - όταν φτάνει εκείνη η στιγμή που χάνεις τον άνθρωπο που αγαπάς, η καρδιά σου γεμίζει λύπη!

Ακούω πολλές φορές να λένε «πόσων χρόνων ήταν;». Αναρωτιέμαι, έχει σημασία; Ναι, ίσως και να έχει δεν λέω. Από την άλλη πλευρά όμως, η μάνα σου, ο πατέρας σου, δεν είναι κι αυτοί άνθρωποι; Δεν είναι αυτοί που έδωσαν ένα χέρι βοηθείας σε σένα, που σου έδωσαν ύπαρξη, δύναμη και κουράγιο, για να γίνεις αυτό που τώρα είσαι;

Πίστευα μέχρι πριν λίγο καιρό, ότι ο θάνατος ενός νέου πονά πολύ περισσότερο και ακόμη το πιστεύω, αλλά το βλέπω διαφορετικά και όχι τόσο εγωιστικά όπως πριν. Τι εννοώ, εννοώ ότι όταν κάποιος από εμάς δεν είχε την ατυχή στιγμή να χάσει έναν δικό του άνθρωπο (φίλο, συγγενή κτλ) τότε ο πρώτος θάνατος που θα έρθει στην οικογένεια του, στα πολύ δικά του πρόσωπα, θα τον συγκλονίσει.
Ο θάνατος πονά όπως και να ‘χει, όσο χρόνια και αν περάσουν μέχρι να έρθει, είναι το ίδιο οδυνηρός ! Από την άλλη πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τον θάνατο… Συμβαίνουν τόσα γύρω μας, τόσα παιδιά νέα, τόσες αρρώστιες βασανίζουν τους αγαπημένους μας γονείς, από παντού παραφυλά ο πόνος του !

Μην χάνετε λοιπόν ευκαιρία να βρεθείτε με τους δικούς σας, μικρούς ή μεγάλους, φίλους και συγγενείς.
Μην χάνετε την ευκαιρία να ζήσετε στιγμές που μετά…..θα είναι οι μόνες που θα σας κρατούν συντροφιά όταν αυτός ή αυτή θα σας λείπουν!
Η ζωή είναι μικρή, μα έχει όμορφες στιγμές που τις αφήνουμε να χαθούν μέσα στην καθημερινότητα και το άγχος της δουλειάς.
Ας γεμίσουμε την ζωή των γονιών μας και των γύρω μας με όμορφες στιγμές με χαρά και γέλιο.
Η ζωή περνά και χάνεται. Στην διάρκειά της έχει πολλά βάσανα, μα στο τέλος έχει το μεγάλο πόνο… Οπότε μην την αφήνετε να περάσει άδεια. Γεμίστε την ζωή σας με αγάπη και ευτυχία Η ζωή περνά και χάνεται… Xαρείτε…, αγαπήστε…, χαμογελάτε !!!
[Πέτρος Τζεφέρης]
                                              

 ---------------------------------------------------------------------------------------

Δρυμός (Δρυαλί) Λακωνίας: ο μανιάτικος εξώστης του Θεού;

[by Τzeferis peter] [Tζεφέρης πέτρος]
..το πρωί στις έξι παρά ξεκινούσε η συναυλία. Ηταν αδύνατο να μετρήσω πόσα ήταν τα όργανα, τα ακόρντα και οι συγχορδίες.. Ο ένας οργανοπαίχτης πάντως έπαιζε απέξω απο το παράθυρό μου που είχε στήσει τη φωλιά του. Μισή μέσα στην πέτρα (εκεί είχε καταφέρει να την τρυπώσει) κι άλλη μισή απέξω από το πυργόσπιτο, έτσι που δεν την παρατηρούσε εύκολα κανείς ακόμη κι αν ήξερε που είναι..
Κοιτώντας γύρω μου στο πρωινό μισοσκόταδο, έβαζα το αυτί μου ν' αφουγκραστεί επίτηδες για κάτι άλλο. Τίποτε απολύτως. Μονο ένα θρόισμα απο το αεράκι που ερχόταν κρύο και σε περόνιαζε μέσα από τα λιγοστά φυλλώματα και τις φραγκοσυκιές..
Σε λίγο μπήκαν στη συναυλία και οι κουδουνίστρες απο τις κατσίκες του μπαρμπα γιώργου, τα λιγοστά ...μαρτίνια του όπως λέει, που τα περισσότερα του τα πούλησαν τα παιδιά του για να μην ταλαιπωρείται πλέον..
Μετά είχε σειρά ο ήλιος. Από τη θάλασσα. Μέσ' από τη θάλασσα. Ενας πραγματικός ηλιάτορας, ολόκληρος, που δεν τον έκρυβε τίποτε. Κι εγώ μισοξυπνητός , ταμπουρωμένος μέσα από το πέτρινο παράθυρό μου να θωρώ όλο το Λακωνικό κόλπο και γύρω τα βουνά. Δίπλα μου οι πέτρινες ζωγραφιές , τα δικά μας έργα. Κι απέναντι να βλέπω καθαρά το άλλο πόδι, τον κάβο Μαλιά, 20-30 μίλια μακρυά. Κι ενδιάμεσα κανα διό ψαρόβαρκες που βγήκαν να μαζέψουν τα παραγάδια της νύχτας...Αλήθεια πώς έβλεπα τόσο καθαρά; Η μάλλον πώς έβλεπα τα πάντα γύρω; και μπρός και κάτω και απέναντι και πίσω; Ηταν το μάτι το δικό μου ή ήταν ο εξώστης του Θεού; Υπάρχουν μέρη , πολύ λίγα, που καθώς θωρείς τριγύρω νομίζεις ότιβλέπεις ό,τι κι ο Θεός, δηλ. τα πάντα. Μετά ήρθαν οι ..μαστόροι. Δεν μπορούσες να σταθείς πλέον πουθενά από το φως και τον πολύ ήλιο. Κι εγώ άρχισα να ψάχνω ένα κομμάτι χαρτί και μολύβι να γράψω ετουτες τις αράδες. Που να βρεις εδω.. Τελικά βρήκα ενα λογαριασμό της ΔΕΗ και τον ..μουτζούρωσα..

Διο μέρες στο Δρυμό (Δρυαλί) στη Μάνη. Για δουλειά. Χαχα, τι δουλειά... Στον παράδεισο δεν δουλεύεις... Μόνο απολαμβάνεις...Περισσότερα για το Δρυαλί